Enigszins aarzelend stapt hij, samen met zijn moeder, over de drempel. Hij komt voor IKleerleren, want hij gaat volgend jaar naar de brugklas.
“We gaan starten met een hele grote groep” zeg ik. Verrast kijkt hij om zicht heen “Hoeveel mensen komen er dan?” “Wel 1…” antwoord ik. “Oh…” Stiekem had hij gehoopt dat hij toch niet de enige deelnemer zou zijn. Dit vind hij toch wel wat spannend.
Moeder mag, voor ze weggaat, nog even een paar kaartjes trekken. Uit het “Spiegel-Jezelf-Spel” trekt ze 4 positieve kwaliteiten. Die heeft hij al mooi binnen! Dat is een leuke start. “Tot straks, mam. Ga nu maar…”
De Piekerpot heeft hij vandaag niet nodig. Hij heeft niets om over te piekeren. Fijn, Dan kunnen we door.
Stoplicht denken, dat snapt hij wel. Je wil per slot van rekening niet overal stil blijven staan.
Dan maar starten met even de ogen dicht… je hoofd leeg… rust… Geen probleem… Al is stil zitten best een opgave.
Best fijn, zo even helemaal stil. Maar kunnen we nu door?
Al pratend over wat hij al allemaal heeft geleerd (en praten doet hij steeds vlotter en uitgebreider) en hoe hij snelwegen aanlegt in zijn hersenen komen we tot de pauze.
“Heb je zin in wat lekkers?” vraag ik. “Ik heb appel, noten, maar ook een 
stroopwafel. Wat zou het beste zijn voor je concentratie?”
Daar moet even over nagedacht worden. Uiteindelijk kiest hij voor de appel. Of ik nog wel even wil vertellen hoe dat dan zit, dat met die appel en die concentratie.
De “luikjes” staan ondertussen volledig open. Steeds meer vragen komen bij hem op en hij vertelt honderd uit hoe hij het allemaal al doet en wat hij vooral nog wil gaan leren.
Samen bekijken we de dierentest. “He! Ik snap het! Ieder kaartje staat voor een bepaalde manier van leren. Dus als ik er veel van een bepaalde soort heb, is dat mijn manier!”
Slimme knul. Nog even door, dan zien we het vanzelf.
“Is het nu al tijd?” Verbaast helpt hij mee zijn spullen op te ruimen en in te pakken. Nog een lekkere stroopwafel. Dat heeft hij wel verdiend.
Moeder heeft zitten wachten in de hal. Al kletsend nemen we afscheid. “Mam, weet jij wat beter is voor je concentratie? Een appel of deze stroopwafel? En wist je dat ik al snelwegen heb in mijn hersenen? En… en….”
Dag stoere kerel. Tot volgende week.