Zo af en toe is het fijn om even terug te blikken. En hoe mooi kan het zijn om je oude blog er dan weer eens bij te pakken.
Kleine ergernissen van een tijd terug hebben we achter ons gelaten. En mooie dingen zijn eruit ontstaan.
Ik ben me meer bewust van wat er in mij afspeelt en kan beter reageren op situaties om me heen.
Dat wat ik heb geleerd mag ik nu zelfs vertellen in mijn workshops en trainingen.
Soms kom je echter oude blogs tegen die je weer terug brengen naar moeilijke momenten. Momenten dat je voor een grote keuze stond. Nu, zo’n 4 jaar later kan ik gelukkig zeggen dat we toen goede keuzes hebben gemaakt.
De weg naar vandaag is niet altijd even makkelijk geweest, maar we hebben het samen, als gezin, kunnen doen.
Mijn zoon is nu 13 jaar. Een echte puber waar ik intens van kan genieten, maar zo af en toe zou ik hem ook nog achter het behang wil plakken 😉
Of, zoals in het onderstaande oude blog, heel graag willen beschermen…
Muizenissen in huize Siffels
6 maart 2013
Zo snel en makkelijk als het de afgelopen ochtenden ging, zo moeilijk en langzaam ging het vanmorgen.
Omdat EJ gisteren aan had gegeven dat er kinderen waren die vervelende dingen over zijn bril hadden gezegd, had ik mij voorgenomen hem weer eens een “VANDAAG” kaartje te laten trekken.
“Vandaag durf ik mij zelf te zijn”
Oei… Dat leverde niet de reactie op die ik had gehoopt! Hij begon direct te mokken!
Omdat hij nog niets gedronken had, zette ik een beker melk voor hem neer. Vrijwel direct begon hij over pijn op zijn borst en in zijn buik, omdat hij maandag daar geschopt zou zijn. Hij kon me niet vertellen door wie en waarom…
Wat bozig zette hij zijn eten aan de kant en ging zijn tas maar inpakken. Met zijn jas al aan kwam hij weer aan tafel zitten. En toen barste de bom…
Hij wilde niet meer naar school. Ze zouden hem toch weer gaan pesten, daar was niets aan te doen. En hij leerde er ook niets, omdat hij zijn aandacht er toch niet bij kon houden. Ook de extra lessen waren niet leuk, omdat hij met niemand goed kon samenwerken.
Voorzichtig heb ik geprobeerd om er achter te komen waarmee hij dan gepest werd en door wie. Door zijn tranen heen liet hij me weten dat hij dat echt niet wist, maar dat het wel zo was. Hij kon zichzelf niet zijn, dat had hij al heel vaak geprobeerd, maar dat werkte niet.
Opeens moest ik denken aan iets dat hij vorige week tegen een medewerker van het GGZ gezegd had:
“Ik ben bezig mezelf zo aan de groep aan te passen dat er geen reden meer is om gepest te worden. Zo kan ik ook makkelijker vrienden maken…”
Toen ik hem daaraan herinnerde knalde hij eruit dat dat ook niet (meer) werkte. Goed, dat besef is er dus, maar nu?
Een aantal weken geleden hebben mijn man en ik een gesprek op school gehad. In dat gesprek kwam het pesten ook aan bod: “EJ “voelt” zich snel gepest en weet hier niet goed mee om te gaan…” Ten minste, dat zegt school. In de klas zou gewerkt worden aan het probleem van pesten.
Wanneer wordt je gepest? En wanneer wordt plagen pesten?
Als een kind zich gepest voelt moet er volgens mij iets gedaan worden.
Of de omgeving dat ook als pesten ziet is een andere vraag. Het gevoel van pesten komt van binnenuit. En is niet iets algemeens, maar iets heel persoonlijks.
Omdat we het idee hadden (en hebben) dat het voor EJ niet haalbaar is om 5 dagen per week, in deze situatie, naar school te gaan, hebben we aangegeven dat we met het idee spelen hem de woensdagen thuis te houden, om hem zo een adempauze te geven. Zo zou hij het meeste van de schoolweek meekrijgen, zonder iedere donderdag of vrijdag volledig afgebrand te zijn.
School wil hier geen toestemming voor geven…
Vandaag heb ik op het punt gestaan om hem toch thuis te houden.
Als moeder wil je je kind beschermen…
Als “goede burger” weet ik dat hij gewoon naar school moet…
WAT doe je op zo’n moment? WANNEER hak je de knoop? En belangrijker nog WAAROM?
EJ is toch op de fiets naar school gegaan. Ik heb naar school gebeld dat hij er aan zou komen en dat ik wil dat de juf hem even opvangt, in de hoop dat Evert-Jan zal vertellen waar hij mee zit.
Ik stap straks op de fiets om hem op te halen. Ik zal voor hem klaar staan met heel veel knuffels en alle liefde van de wereld.
Bij mij mag en kan hij wel zichzelf zijn.
In de periode dat onze kinderen opgroeien en naar school gaan is het zaak voor de ouders een evenwicht te zoeken tussen dat wat goed voelt en dat wat moet.
Natuurlijk heb je te maken met de regels van school en het goed fatsoen, maar als ouder van je kind ben jij degene die beslist. En soms… soms is het daarbij nodig om tegen alles en iedereen in te gaan om de hulp te krijgen die je nodig hebt.
En dat vergt MOED!