Een echte GROTE jongen.
Afgelopen week is mijn zoon 13 jaar geworden. Al een echte grote jongen, zeker gezien zijn lengte (ik mag tegenwoordig naar hem op kijken…).
Toch wil ik hem als moeder nog wel eens graag als “mijn kleine jongen” zien en misschien, heel misschien, ben ik wel iet te beschermend. Ik zou toch niet willen dat hem iets over kwam…
Zo in de tweede week van de kerstvakantie hebben we allemaal onze eigen bezigheden. Mijn man is weer gewoon aan het werk en ook ik ben weer druk bezig met de praktijk. Mijn zoon heeft echter nog alle tijd van de wereld en doet vooral niets… of in ieder geval dat waar hij zelf zin in heeft.
Zo had hij besloten dat hij zou gaan logeren bij zijn opa. Nu woont de beste man niet heel ver weg, maar als ik hem moet brengen met de auto ben ik al snel twee uur verder, natuurlijk inclusief een kopje koffie en een praatje 😉 Maar daar had ik deze keer niet heel veel zin in
Oefening baart kunst, of zo iets…
Een tijdje terug hadden we al eens aangegeven dat hij ook wel met de trein naar zijn opa zou kunnen gaan. Die ene keer heb ik hem netjes begeleid naar het station en hem door de poortjes van de NS geloodst, zodat ik, als bezorgde moeder, zeker wist dat hij ook echt in de goed trein was gaan zitten. Ook opa nog een berichtje gestuurd dat hij er aan kwam, zodat hij op hem zou staan wachten op het andere station.
Deze keer had hij, je weet wel, die grote jongen, bedacht dat hij het nu best wel helemaal zelf kon doen. De avond voor af waren we nog samen met de bus naar de stad gereden, die wist hij dus te vinden. Nu hoefde hij alleen nog maar de goede trein te zoeken en ook die wist hij te staan.. Wat kon er mis gaan, niets toch?
Vrolijk ging meneer richting de bus. “Dag mam, tot morgen!”
Omdat ik het toch niet kon laten heb ik hem nog een berichtje gestuurd dat hij wel goed moest in en uit checken met zijn OVchip-kaart.
Help…
Na ruim een half uur krijg ik een telefoontje…: “Mam, ik denk dat ik iets verkeerd heb gedaan…”
Bij mij gingen natuurlijk alle alarm bellen af. Zat hij in de verkeerde trein? Waar moest ik hem ophalen? Was hij zijn portemonnee kwijt?
“Ik heb per ongeluk ook al weer uitgecheckt bij de trein om dat ik het niet zeker wist en nu kan ik niet meer inchecken…”
Dat viel dus gelukkig mee. Even diep ademen…
“Weet je” zei ik, “toen ik nog wel eens op het station kwam stond er vaak een infostand op het plein. Staat die er nog steeds?”
“Nee…” Zijn stem begon al wat te trillen….
“Zie je dan misschien mensen in het uniform van de NS lopen?”
“Ja…”
“Dat is mooi!. Ga maar naar een van hen toe en vertel ze maar precies wat je mij hebt verteld. Zij kunnen je vast verder helpen. Succes en veel plezier bij opa.”
“Okee… dag mama… snik…”
Met een bonzend hard heb ik hier op de stoel gezeten. Zal ik mijn jas alvast moeten pakken. Moet ik opa een berichtje sturen? Had ik toch met hem mee moeten gaan…
Een kwartier later krijg ik een vrolijk whatsappje. “Het is gelukt hoor. Ik zit in de trein. Tot morgen.”
En om te bewijzen dat je van fouten wel degelijk leert, kwam de volgende dag het berichtje: “Mam, ik kom wel gewoon met de trein en de bus terug. Tot vanmiddag”
Mijn dappere kerel heeft het voor elkaar. Hij kan het echt zelf. 
Oeps… dat was iets te voorbarig.
‘sMiddags krijg ik een sms: “Ik zit volgens mij in de verkeerde bus.”
Tja, gisteren heeft hij het ook gehaald dus zal het nu toch ook wel goed moeten gaan…
Vol vertrouwen antwoord ik terug:
“Dat wordt dan een mooie wereld reis! En als je het niet meer weet vraag je het de buschauffeur maar. Die weet het vast”
10 minuten later weer een sms: “Laat maar. Ik zit wel goed. Tot zo”
Trots!
Mijn GROTE jongen is helemaal zelf naar huis gekomen. Wat ben ik trots op hem! Wat gaaf om te zien dat hij zich zelf weet te redden en dat hij de ontstane moeilijkheden zelf op weet te lossen.
Maar ook nog wel heel fijn dat hij daarvoor zo af en toe de hulp van zijn moeder nog een klein beetje nodig heeft.
Al is het maar om hem gerust te stellen via een sms op whatsappje.
En wat is het als moeder moeilijk om het evenwicht te vinden tussen beschermen en loslaten…